ไม่เป็นเขา เราไม่รู้หรอก

สมัยก่อนที่จะเริ่มปั่นจักรยาน เวลาเห็นคนปั่นจักรยานบนถนน อ้วนจะคิดและบ่นออกมาดังๆ “ไม่กลัวตายหรือยังไง” เพราะถนนบ้านเรามีรถเยอะ มอเตอร์ไซค์ก็เยอะ ไม่เป็นมิตรกับจักรยานสุดๆ ขับรถไปก็บ่นคนปั่นจักยานบนถนนไป ก้าวล่วงเขาทั้งมโนกรรม และวจีกรรม เพราะเหตุข้อเท้าอักเสบจากการวิ่ง ใช้เวลาร่วม 2 เดือนแล้วก็ยังไม่หายดี ทำให้หันมาลองปั่นจักยาน บางครั้งขี้เกียจยกรถจักรยานคันใหญ่ใส่ท้ายรถ เลยปั่นมันจากบ้านไปตามถนนสาธร ไปยังสวนลุมซึ่งไม่ได้ไกลกันมาก แม่เจ้า!!!!!!! ความตายที่เคยก่นว่า มันมาอยู่ตรงหน้าจริงๆ ได้เข้าใจหัวอกคนปั่นจักรยานเอาก็ตอนนี้ เลยมานั่งคิดว่าเวลาเราจะพูดอะไร จะเขียนอะไรออกไป เรื่องบางเรื่องถ้าเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้น เราคงไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจความคิด ไม่เข้าใจความรู้สึก ไม่เข้าใจแพชชั่นของคนนั้นๆ ต่อให้เราพยายามเข้าใจมากๆ แต่ถ้าเราไม่เคยตกที่นั่งนั้นจริงๆ เราคงไม่เข้าใจ “แค่อกหัก ทำเอาจะเป็นจะตาย” ชีวิตนี้ถ้าไม่เคยมีแฟน และไม่เคยอกหัก ยังไงก็ไม่ get “ร้องไห้กันเป็นวรรคเป็นเวร แค่หมาตาย” คือ ถ้าไม่เคยเลี้ยงหมา ประโยคนี้ทำร้ายจิตใจมาก เพราะหมาคือชีวิตของเขา “จะเป็นห่วงลูกอะไรกันนักหนา ลูกโตจนป่านนี้แล้ว” คนไม่เคยเป็นพ่อเป็นแม่ จะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกนี้ ในความเป็นจริง เราจะเป็นเขาในทุกสถานการณ์ไม่ได้หรอกค่ะ เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่เจอกับตัว เราจะไม่มีวันเข้าใจ คำพูดของเราอาจทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายมากมายแบบที่เราคาดไม่ถึง อ้วนว่าวิธีการที่ดีที่สุดคือ การแสดงความเห็นใจคู่สนทนาด้วยการฟังอย่างตั้งใจ ฟังจริงๆเลยนะคะและตั้งคำถามเพื่อให้เขาได้แสดงความรู้สึกออกมา เช่น ตอนนั้นรู้สึกยังไง แล้วความรู้สึกตอนนี้เป็นอย่างไร จะเอายังไงกันต่อกับชีวิต มากกว่าการให้คำแนะนำ บางครั้งเขาต้องการระบาย มากกว่าต้องการคำปรึกษา เพราะบางเรื่อง ไม่เป็นเขา เราจะไม่เข้าใจจริงๆค่ะ