เมื่อใจสั่น มือจะลั่นเสมอ

อาจจะเป็นเพราะเคยทำแต่งาน PR งานสร้างภาพลักษณ์ ทำให้แบรนด์ดูดี ทำให้สินค้าดูดี ตอนนี้ยิ่งต้องทำให้คนดูดี เสาอากาศรับสัญญาณของอ้วนเวลาอ่านโพสในเฟสบุ๊คจึงไวมาก หนึ่งในเรื่องที่อ้วนมักจะพูดใน class ที่สอนบ่อยๆก็คือ เมื่อดีใจสุดๆ เสียใจสุดๆ หรือโกรธสุดๆให้เก็บมือถือไว้ห่างตัว เพราะ “เมื่อใจสั่น...มือจะลั่นเสมอ” เมื่อดีใจสุดๆ ความสุขมันเต็มปรี่ในหัวใจ อยากกู่ร้องก้องตะโกนให้โลกรู้ ว่าเราแฮปปี้ ซึ่งจริงๆไม่ใช่เรื่องผิด แต่บางที (แค่บางทีเท่านั้น)ไอ้ที่เราดีใจมากๆ มันยิ่งทำให้คนอื่นเสียใจ ลูกสอบติดโรงเรียนดัง พ่อแม่อารามดีใจ โพสตั้งแต่ป้ายประกาศผลสอบ ยันศาลพระภูมิโรงเรียนใหม่ บางครั้งลืมไปว่ายังมีเด็กอีกหลายคนที่เค้าสอบไม่ได้ ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจะเรียนที่ไหนต่อ ใช่มีแต่เด็กที่เศร้า พ่อแม่เค้าก็เศร้าเช่นกัน รออีกอึดใจ ให้ฝุ่นหายตลบ ยังไม่สายที่จะมีใครร่วมแสดงความยินดี ถึงตอนโกรธ...เศร้า...เหงา...ทุกข์ อารมณ์นี้ยิ่งต้องระวัง เพราะจะกระหน่ำทั้งข้อความและภาพประกอบ เป็นโพสที่เขียนจากใจจริงๆ คือใช้แต่ใจ ไม่ได้ใช้สมอง ไม่งั้นเราจะเห็น Live ร้องเพลง Let it go กันเหรอคะ เป็นอารมณ์ที่อันตรายค่ะ เพราะเอาชีวิตตัวเองไปแขวนไว้กับปุ่ม SHARE สมัยก่อนคนเราทะเลาะกัน อย่างมากก็เสียงดังพอเพื่อนบ้านได้รำคาญ ทะเลาะกันยุคนี้ ตั้งเป็น status เมื่อไหร่ อยู่ไกลอีกซีกโลกก็ได้ยิน อะไรที่โพสแล้วจะมาเสียใจ ภายหลัง อย่าโพสเลยค่ะ เขียนใส่กระดาษแล้วจุดไฟเผา ยังคลายเศร้าได้มากกว่า พอพายุอารมณ์สงบ ตั้งสติได้ มาลบโพสออก มันลบได้แค่หน้า wall ตัวเอง แต่ลบจากความทรงจำของคนอื่นไม่ได้ เพราะเรากลายเป็นคน “แบบนั้น” ในความคิดของคนอื่นไปแล้วจริงๆค่ะ